کد مطلب:304363 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:288
ستایش خدا
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ عَلی ما اَنْعَمَ، وَ لَهُ الشُّكْرُ عَلی ما اَلْهَمَ وَالثَّناءُ بِما قَدَّمَ، مِنْ عُمُومِ نِعَمٍ اِبْتَدَأها، وَ سُبُوغِ آلاءٍ اَسْداها وَ تَمامِ مِنَنٍ وَالاها، جَمَّ عَنِ الاِحْصاءِ عَدَدُها وَ نَاًی عَنِ الْجَزاءِ اَمَدُها، وَ تَفاوَتَ عَنِ الْاِدْراكِ اَبَدُها، وَ نَدَبَهُمْ لاِسْتِزادَتِها بِالشُّكْرِ لاِتّصالِها، وَاسْتَحْمَدَ اِلی اَلْخَلائِقِ بِإجْزالِها، وَثَنّی بِالنَّدْبِ اِلی اَمْثالِها. سپاس و ستایش، خدای را بر نعمتهایی كه ارزانی داشت و شكر و سپاس، او را بر اندیشه نیكویی كه در دل نگاشت و ثنا و تحسین بر آنچه از پیش فرستاد؛ بر نعمتهای فراگیر كه [بدون خواست كسی] از چشمه لطفش جوشید، و دِهش های انبوه و درخور، كه بخشید، و بخشش های كامل و بی زوال كه درپی می رسید. دِهِش هایش، بیرون از گنجایش شمارش كنندگان و پاداششان، فراتر از توانِ ستایشگران و شناخت ژرفا و جاودانگی شان، برتر از اندیشه خرد ورزان است. مردمان را برای تداوم و تسلسل نعمتها به سپاسگزاری فراخواند و به پاس فراوانی پاداش، درِ ستایش و سپاسگزاری را به روی خلایق گُشود و با این فراخوانی [به ستایش و سپاس]، نعمتهای خود را دو چندان كرد.